BeeldBetekenen
Zoals we geboren worden, zijn we vooral beeldenaars. We leren kennen door de beelden die via onze ogen in onze hersenen worden gebracht en daar verwerkt tot enig niveau van betekenis. Die betekenis groeit gaandeweg en dan komt er steeds meer andere informatie bij via het gevoel, het gehoor en het bewustzijn van plaats. Om daar over te communiceren leren we taal. En op zeker moment kan taal dan zomaar de grootste plaats innemen in de rol van betekenis vinden en geven.
Ik zoek graag naar de balans van het leven en het begrijpen van ons leven in deze wereld, waarbij alle zintuigen een plaats mogen hebben. Met deze beeldblog wil ik daar aan bijdragen door van mijn eigen zintuiglijke ervaringen met je te delen.
Kijk en lees. Ervaar.
En geef betekenis.
Als je op de hoogte gehouden wilt worden van nieuwe plaatsingen, stuur me dan een bericht. Dan ontvang je een herinnering per mail.
Ook als je wat van jouw betekenis wilt delen.
Waar ga jij heen?
Die vraag stelde deze kleine sneeuwvlok mij, net voor ze door de wind weer werd meegenomen.
Het is een vraag die we allemaal wel bij ons dragen, denk ik. En af en toe haal je hem naar boven om wat langer bij stil te staan. Of soms gebeurt er iets waardoor de vraag dringend wordt en het antwoord onzeker. Waar ik heen ga, is verbonden aan wat ik wil, hoe ik ben en wat ik ontvang. Maar het zicht daarop is lang niet altijd helder en vast. Laat staan dat het zo voelt.
Het kan helpend zijn om met een ander bij deze vraag stil te staan. Om spiegelend en reflecterend op zoek te gaan naar nieuwe balans in je leven. Ik wil je uitnodigen om jezelf zo’n gesprek met een sneeuwvlok te gunnen.
Er is voldoende licht, zelfs in de nacht. Als een prachtige spiegel reflecteert deze maan het licht van de op dat moment niet zichtbare zon.
Verlang jij te zien? Dan verlang je dat toch ook voor de mensen om je heen? Dan verlang je er toch naar om het licht, de vriendelijkheid, de aandacht en bemoediging die jou bereikt ook te spiegelen en te verspreiden?
Of wil je het tegenovergestelde, de duisternis, de frustratie, de boosheid en onvriendelijke bejegening? Als je die verspreidt, lijkt het erop dat je die dan ook zult ontvangen. Wat wil je dan eigenlijk? En waar is je verlangen?
Er is voldoende licht voor hen die slechts verlangen te zien!
--- Weet jij hoe de baard van een maiskolf ruikt? ---
De mais staat er nog, dus benut je kans om die geur waar te nemen en je beleving en beeld bij de herfst te verrijken. De herfst is bij uitstek het seizoen van de geur, met de mais als heraut: prikkelend, scherp, bruin, aards, dampig-warm, kruidig, vol en gerijpt. Het is de bekroning op een jaar van bloei en groei, een tijd van rijping en oogsten.
Tegelijk is het ook vast een doorkijkje naar een nieuw seizoen, in de zaden en vruchten die al het goede opslaan als een belofte, om volgend jaar tot weer tot vervulling te komen. Om op miraculeuze wijze te wortelen en te ontspruiten na een periode van winterse rust.
Waar wil jij die rustperiode voor gebruiken? Voor het genieten van de oogst van vruchten van het afgelopen jaar? Of voor rijping van iets dat in je opgesloten ligt en dat wortel kan schieten in je leven? Misschien voor het laten vallen van oud blad, om plaats te maken voor een frisse, groene lente?
Hatsjie! Ergghh..
Proestend en niesend zit deze stekelige tuinbewoner op de rand van het zwembad bij te komen van de onverwachte nattigheid. Ik trof hem daarin rondjes zwemmend aan, niet eens heel erg in paniek, meer alsof hij het stug aan het volhouden was. En jawel, een egel kan zwemmen en ook behoorlijk goed, gezien het feit dat het een nachtdier is en ik pas om kwart over 7 vanmorgen hem uit zijn benarde positie kwam bevrijden. Het was denk ik niet zijn bedoeling om kopje onder te gaan. Zijn enige kans op een levend vervolg was wachten en volhouden, zwemmen en ademen, want op eigen houtje kon hij er niet uit. Maar afwachten brengt soms meer dan je durft verwachten, want daar kwam opeens die compostzeef als transportmiddel naar het gras en de aarde, naar de vertrouwde struiken en beschutting. Zodra hij die rook, was hij met de snelheid van een egel verdwenen en ik hoop dat hij nog lang bij ons onder de heg blijft scharrelen.
Wachten lijkt een minder passend woord te zijn in deze tijd van efficiëntie, daadkracht, resultaat-telt-denken en agiliteit. We willen vooral sneller en meer en beter en lopen onze eigen benen voorbij om dat te behalen. Maar om soepel te kunnen lopen moet er altijd 1 been op de grond zijn en 1 been in beweging. Dat been op de grond is het wachtende been en onmisbaar om zonder struikelen ergens te komen. Het is belangrijk om ons te oefenen in de balans: wachten én bewegen én wachten én bewegen. Op alle terreinen van ons leven.
En soms kun je alleen maar wachten, dat zag ik vanmorgen aan de egel in bad. Maar daar zit ook iets van hoop in. Hoop die doet leven!
Daar zit je dan. Uit je veilige plekje vertrokken, want zij deden het ook. Je broer en zusjes, de een na de ander werd door pa en moe naar buiten geroepen. Dan moet je wel, toch?
Maar jij kon er nog niet bij, het kwam te vroeg. Gelukkig maar dat die fladderaars aan de zijkant van je lijf je goedgezind waren en er voor zorgden dat je niet te pletter viel op die eindeloze, harde massa waar je op terechtkwam.
En daar zit je nu, verdwaasd en oncomfortabel, getuige het poepje achter je linker achterpoot. En veel meer dan een hupje en een minivlucht naar een veilig hoekje breng je niet op. Je wacht.
Maar je bent niet alleen! Op de punt van het huis zit pa al te heen-en-weren tot die tweebener met haar zwarte toeter zich terugtrekt. Hij weet wie z'n kinderen zijn en komt terug om ook jou te leren vliegen en zelfstandig te worden. Met een uur ben je vertrokken.
Zo leer je mij een les, kleine mees. Er is een tijd om afhankelijk te zijn en er is een tijd om te vliegen. En die tijd ontdek je vanzelf, met hulp van de anderen om je heen. Dankjewel!
Ze wist het niet, maar ze kon vliegen.
De wereld achter dat gat bleek enorm te zijn. En aantrekkelijk. Zo ver ze durfde, stak ze haar lijfje naar buiten om al dat prachtigs te bekijken. En als pa langs kwam met wat lekkers had ze geluk, want ze zat op de eerste rij. Broer en zus konden wel wachten.
Maar dit was wel de laatste spin die ze kreeg in het veilige nest, want daarna deed iemand een deur dicht (een beetje hard) en... viel ze eruit.
Heel kort viel ze. En toen? Toen kon ze vliegen!
De waterdruppel op het hostablad. Twee oppervlaktes verbonden. Juist door hun verschillende eigenheid.
Aandacht is als die interactie tussen twee eigenheden. En al wat je aandacht geeft, groeit. En groei in eigenheid is groei in aandacht.
Wat kun jij aandacht geven? Of, waar heb jij aandacht nodig?
Als team behoefte aan meer samenwerking of meer aandacht?
Wij staan op de schouders van reuzen. Wij kunnen verder zien, omdat zij opgestaan zijn en gegroeid. Wij weten niet beter, wij weten dank zij.
Ik ben er.
Niet meer, ook niet minder. Het is genoeg.
Ken je dat? Dat alleen je ‘zijn’ overblijft en je vervult.
Iets met ontvangen en afleggen. En oefenen.
